METODY PRACY Z DZIEĆMI

 

WYKORZYSTYWANE W PUBLICZNYM PRZEDSZKOLU

NR 1 W LESZNIE

IM. „LEŚNYCH SKRZATÓW”

 

 

 

 

1. Czynna;
2. Słowna;
3. Oglądowa;
4. Twórcze: Orfa, Labana, W. Sherborne;
5. „Dobrego Startu” M. Bogdanowicz;
6. „Dziecięca matematyka” według koncepcji prof. E. Gruszczyk - Kolczyńskiej i E. Zielińskiej;
7. Pedagogika zabawy /Klanza/;
8. Aktywne słuchanie muzyki Battii Strauss;
9. Drama.

 

  

 

    Dziecko w wieku przedszkolnym wymaga szczególnej troski, należy, więc dbać o jego rozwój i w ten sposób budować fundament do późniejszej nauki szkolnej. Wiek przedszkolny jest bardzo ważnym okresem w życiu każdego dziecka. Jest to czas konstruowania własnego „Ja”, czas tworzenia kontaktów z innymi ludźmi, czas budzenia się uczuć do innych ludzi.

     Dzieci w tym wieku stosunkowo łatwo poddają się działaniom wspomagającym ich rozwój. Współczesna edukacja przedszkolna kładzie nacisk na nowy styl pracy z dzieckiem. Nauczyciel traktuje dziecko jako partnera, pomaga mu w indywidualnym rozwoju. Wskazuje, w jakim kierunku rozwój ten może i powinien zmierzać. W tym celu działania edukacyjne nauczyciela powinny być skierowane na stosowanie różnorodnych metod w pracy dydaktyczno – wychowawczej. Skierowane są one na dziecko, jego wychowanie, oraz prawidłowy i wszechstronny rozwój oraz służą realizacji wyznaczonych celów zajęć.

      Można wyodrębnić trzy grupy metod: oglądowe, słowne oraz praktycznego działania /czynne/. Przenikają się one wzajemnie i rzadko występują w swojej czystej postaci. Jednak niektóre z nich są dominujące w konkretnych rodzajach zajęć.

 

Metoda oglądowa – oparta na obserwacji i pokazie pojawia się podczas spacerów, wycieczek, czy oglądania różnego rodzaju ilustracji. Zalicza się również do niej: przykład osobisty n-la / jako wzór postępowania/;  udostępnianie sztuki /utwory literackie, utwory muzyczne, dzieła graficzne  oraz inne dzieła sztuki plastycznej, teatralnej i muzycznej/.

 

Metoda słowna - wykorzystywana jest w czasie słuchania różnego rodzaju utworów literackich i zalicza  się do niej: rozmowy, opowiadania, zagadki, objaśnienia, instrukcje, uczenie wierszy, piosenek, tekstów, sposoby społecznego porozumienia, metody żywego słowa.

 

Metoda czynna – oparta na bezpośrednim działaniu dzieci, w skład której wchodzą:

metoda samodzielnych doświadczeń (stwarzanie warunków do samodzielnej zabawy, ułatwianie nawiązywania kontaktów z otoczeniem społecznym, przyrodą i sztuką z własnej inicjatywy); metoda kierowania aktywnością (inspirowanie spontanicznej działalności przez zachętę, sugestię, radę, czy podsunięcie pomysłu); metoda zadań (inspirowanie do odkrywania nowych zjawisk, przyswajania i stosowania określonych umiejętności); metoda ćwiczeń (powtarzanie czynności w celu ich rozwoju, utrwalanie wiadomości lub postaw, a także ćwiczenie mięśni).

 

     Dobór metod zależy od indywidualnych możliwości dzieci oraz od tego, jakie umiejętności zaplanowaliśmy kształcić w danej chwili. Zatem najlepszymi metodami są te, które aktywizują i motywują dziecko oraz umożliwiają praktyczne zastosowanie zdobytej wiedzy.

W codziennej pracy z dziećmi w naszym przedszkolu wykorzystuje się jeszcze inne  metody, które służą wspomaganiu wszechstronnego rozwoju dziecka rozbudzając jego aktywność twórczą, zapewniając pozytywną motywację do podejmowania zadań, a tym samym rozwijając wiarę we własne siły i możliwości.

 

 

 

 

Do metod tych należą:

1. METODY TWÓRCZE:

 

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne 

    Metoda ta wspiera i stymuluje rozwój dziecka. Nadrzędnym celem tej metody jest osiągnięcie wewnętrznego spokoju, uświadomienie sobie własnej wartości, odprężenie się, zrelaksowanie, a także rozwijanie wzajemnych kontaktów i porozumiewanie się poprzez ćwiczenia. Można do tego dojść stopniowo: początkowo poprzez poznanie samego siebie, swego ciała, następnie przeniesienie poczucia własnego bezpieczeństwa na najbliższe otoczenie i wreszcie nawiązanie stosunków z innymi ludźmi. Dopiero wtedy umysł staje się bardziej samodzielny, przygotowany do tworzenia, co w konsekwencji prowadzi do uzmysłowienia sobie własnej wartości, celowości oraz działania sprzyjającego dobremu samopoczuciu.    Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka. Podstawowym założeniem tejże metody jest rozwijanie przez ruch:  świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego, świadomości przestrzeni i działania w niej, dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

 

Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) Rudolfa Labana 

     Metoda ta, nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Ważną rolę odgrywa tu inwencja twórcza ćwiczącego, jego pomysłowość, fantazja, oraz doświadczenie ruchowe. Operuje się tu zadaniami ruchowymi otwartymi i zamkniętymi, opowieścią ruchową, ruchem zabawowo – naśladowczym, inscenizacją, improwizacją ruchową, pantomimą, mimiką, groteską, kanonami ruchowymi, ćwiczeniami muzyczno – ruchowymi przy użyciu instrumentów perkusyjnych, oraz muzyki żywej i mechanicznej, zabawami rytmiczno – tanecznymi, elementami tańców regionalnych i narodowych, które komponuje się następnie w małe układy. Jak wszystkie metody twórcze, tak i omawiana metoda nie zaleca żadnego z góry narzuconego toku. Najistotniejsze jest przestrzeganie trzech zasad: wszechstronności, stopniowania trudności, naprzemienności wysiłku i rozluźnienia, koncentracji  i rozproszenia. Nauczyciel staje się tutaj współuczestnikiem i współpartnerem zabawy.  Metoda ruchowa ekspresji twórczej daje możliwość rozwijania się w zakresie (między innymi): wyczucia własnego ciała, wyczucia przestrzeni, wyczucia ciężaru ciała (siły), doskonalenia płynności ruchów, kształtowania umiejętności współdziałania z partnerem,  grupą.         

 

Metoda Carla Orffa

     Twórca tej metody wyszedł z założenia, iż ćwiczenie gimnastyczne należy rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno – muzyczną, oraz kulturą słowa. Jego zdaniem muzyka rodzi się z mowy, ruchu i gestu. Oznacza to w praktyce, że wykorzystane i przetworzone na język muzyczny powinno być to, co dziecku najbliższe: słowo, gest, ruch, otoczenie. Zaspokojenie potrzeby ruchu w formie dobranej przez samo dziecko, daje okazję do rozładowania napięć emocjonalnych, do ich odreagowania. Oprócz tego funkcja terapeutyczna przejawia się także w umożliwieniu dziecku ćwiczenia specyficznych umiejętności, które nie zostały zupełnie opanowane, lub ich opanowanie jest utrudnione, np.: szybkie orientowanie się w sytuacji w grze, orientowanie się w przestrzeni według umownych oznaczeń, dokładne wykonywanie czegoś, lub niedostateczna   sprawność manualna. Głównym celem i zadaniem metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej (zwłaszcza  powiązanie muzyki z ruchem stanowi bardzo charakterystyczny rys omawianej metody).

 

2. METODA „DOBREGO STARTU” M. BOGDANOWICZ  

   Założeniem Metody Dobrego Startu jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych: wzrokowych, słuchowych, dotykowych, motorycznych i kinestetycznych (czucie ruchu), oraz współdziałania między tymi funkcjami, czyli integracji percepcyjno – motorycznej. Są to funkcje, które leżą u podstaw złożonych czynności czytania i pisania. Usprawnienie w tym zakresie, jak również kształtowanie lateralizacji (ćwiczenia ustalenia ręki dominującej) i orientacji w prawej i lewej stronie ciała jest wskazane dla dzieci przygotowujących się do nauki czytania i pisania, natomiast jest niezbędne dla dzieci, u których występują opóźnienia rozwoju tych funkcji. Ćwiczenia prowadzą do większej harmonii rozwoju psychoruchowego: wyższego poziomu rozwoju i współdziałania funkcji intelektualnych (mowy, myślenia) i instrumentalnych (spostrzeżeniowo – ruchowych). Zajęcia z dzieckiem przedszkolnym, prowadzone Metodą Dobrego Startu odbywają się w formie zespołowej. Ćwiczenia te mogą być prowadzone z całą lub połową grupy. Wybór wzorów, odrzucenie niektórych z nich (zbyt trudne), szybkość ich opracowania uzależniamy od poziomu rozwoju psychomotorycznego dzieci objętych ćwiczeniami.   Warunkiem skuteczności stosowania tej metody jest dokładne wykonywanie ćwiczeń.

 

3. EDUKACJA MATEMATYCZNA  według koncepcji prof. Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej i Ewy Zielińskiej 

     W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka, stanowiące budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia (matematyczne) oraz umiejętności. Doświadczenia te  przyczyniają się do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Podczas ich przetwarzania dziecko musi mówić, sprzyja to bowiem koncentracji uwagi i pomaga dostrzegać to, co najważniejsze. Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci i dobre przygotowanie dzieci sześcioletnich do podjęcia nauki w szkole. Powstała ona w wyniku badań naukowych zmierzających do połączenia w jeden proces:   intensywnego wspomagania rozwoju inteligencji operacyjnej  dzieci, kształtowania odporności emocjonalnej potrzebnej dzieciom   do pokonywania trudności,  rozwijania umiejętności matematycznych stosowanych w codziennym życiu i wymaganych potem na lekcjach  matematyki.

     Program edukacji matematycznej E. Gruszczyk – Kolczyńskiej ujmuje 12 kręgów tematycznych, które należy realizować w podanej kolejności, uwzględniając stopniowanie trudności i prawidłowości rozwoju dziecka:

• a/  Orientacja przestrzenna, czyli kształtowanie umiejętności,   które pozwolą dziecku dobrze orientować się w przestrzeni    i rozmawiać o tym, co się wokół niego dzieje.
• b/  Rytmy – rozwijają umiejętność skupiania uwagi na    prawidłowościach i korzystania z nich w różnych   sytuacjach; potrzebne są przy nabywaniu umiejętności  liczenia i rozumienia sensu mierzenia. 
• c/  Kształtowanie umiejętności liczenia oraz dodawania i odejmowania obejmuje proces począwszy od liczenia  konkretnych przedmiotów przez liczenie na palcach do  liczenia w pamięci.
• d/  Wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania, którego celem jest przygotowanie dziecka do zrozumienia pojęcia  liczby naturalnej (zbiory).
• e/  Rozwijanie umiejętności mierzenia długości w zakresie   dostępnym 6-latkom (1 cm, 1 m, 1 km, stopa, kroki, łokieć, dłoń, patyk, sznurek, miara).
• f/  Klasyfikacja – czyli wspomaganie rozwoju czynności  umysłowych potrzebnych do tworzenia pojęć  (wprowadzenie dzieci do zadań o zbiorach i ich elementach  – segregowanie).
• g/  Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych –   doskonalenie umiejętności rachunkowych dzieci.
• h/ Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia (ważymy lalki,  piłki, misia i inne zabawki), używamy terminu „ciężar”.
•  i/  Mierzenie płynów – pomaga dzieciom zrozumieć pojęcia:   mniej – więcej.
•  j/   Intuicje geometryczne: kształtowanie pojęć geometrycznych – dziecko   konstruuje w swoim umyśle pojęcia samodzielnie  (lustro, figury), układanie szlaczków.
• k/ Konstruowanie gier przez dzieci – hartuje odporność   emocjonalną i rozwija zdolności do wysiłku umysłowego: gry – opowiadania, gry z czynnościami matematycznymi (doliczania,   odliczanie).
•  l/  Zapisywanie czynności matematycznych znakami (<, >, =,+,).

 

            Wszystkie wymienione wyżej kręgi tematyczne trzeba zrealizować w podanej kolejności, gdyż uwzględnia ona nie tylko stopniowanie trudności, ale także prawidłowości rozwoju dziecka. Taki zakres kształcenia sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci i dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole.

 

4. PEDAGOGIKA ZABAWY /KLANZA/          

     Nazwa tej metody nasuwa skojarzenia: „coś jest przyjemne, coś wyzwala spontaniczność, coś wyzwala radość”. Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię,  z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony. Proponuje zabawy i gry, które: zapewniają dobrowolność uczestnictwa, wykluczają rywalizację,  dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo, plastykę, oraz inne środki wyrazu. Doświadczanie zaś własnej twórczości służy akceptacji własnych możliwości i ograniczeń (także fizycznych).

    Wymiana myśli i odczuć, zrozumienie problemu, który można wspólnie rozwiązać sprzyjają integracji w grupie. Uczestnicy zabawy, bawiąc się pozbywają się stresu i niepewności, stają się otwarci na drugiego człowieka, ćwiczą się również w asertywności. Dzięki pozytywnemu oddziaływaniu grupy, dzieci czują się bardziej dowartościowane, co wyzwala w nich chęć do działania.  Metod związanych z pedagogiką zabawy najlepiej uczyć się przez przeżywanie. Tylko wtedy dzieci dobrze się bawią, czują się odprężone i radosne.

 

5. AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI BATTII STRAUSS

      Metoda Battii Strauss pozwala na przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają tzn. słuchając, wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc, lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustracyjne, krótkie opowiadania związane z każdym utworem muzycznym. Poprzez „aktywne słuchanie” dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego. Kontakt z muzyką jest dla dziecka źródłem twórczych poczynań, różnorodnych poszukiwań, stymuluje dziecko do samowyrażania się (np. w tańcu, śpiewie). Poprzez kontakt z muzyką rozwijają się             u dziecka dodatnie cechy charakteru, zdolności poznawcze, a cała osobowość kształtowana jest harmonijnie i wielostronnie.

            Metoda aktywnego słuchania muzyki według B. Strauss daje następujące możliwości:

• dzieciom:  uczestniczenie w utworze muzycznym,  przeniknięcie do struktury całego utworu a w konsekwencji jego radosny i rozumny odbiór,  kształcenie wyobraźni dźwiękowej, odczucie i przeżycie radości wspólnoty tworzenia, dostępnej jak wydawać by się mogło tylko artystom, możliwość wystąpienia w roli współwykonawcy lub artysty, swobodę w zmianie ról, jakie mają pełnić dzieci w danym utworze muzycznym,
• nauczycielowi: stosunkowo krótki czas osiągania zamierzonego celu, wskazywanie  w sposób niewerbalny na różne elementy dzieła muzycznego: formę, tempo, rytm, dynamikę, barwę.

6. DRAMA

    Drama jest metodą nauczania – uczenia się, ponieważ wyróżniają ją charakterystyczne, specyficzne czynności nauczyciela i ucznia. Czynności nauczyciela polegają na przekazywaniu dzieciom poleceń i prośb, aby rozwiązali konkretny problem wchodząc w role. Dzieci najczęściej w małych grupach przygotowują się do realizacji zadania, a następnie przedstawiają je w formie improwizacji. Dzieci biorące udział w dramie pogłębiają swoje przeżycia i realizują się twórczo, uczą się analizować różne reakcje: pozytywne, negatywne, a jednocześnie dokonują korekty zachowań. Zastosowanie dramy jako metody pracy z dziećmi umożliwia: rozwijanie w dziecku wiary w siebie, kształcenie pełnej osobowości, pobudzanie harmonijnego rozwoju, rozszerzanie zakresu aktywności dziecka, wykorzystywanie w codziennej praktyce wychowawczej   elementów sztuki w różnych jej przejawach (muzyka, teatr,  plastyka), rozwijanie wrażliwości, wyobraźni i doświadczeń, stwarzanie takich sytuacji, w których dziecko uczy się  dokonywać samodzielnych wyborów i podejmować  decyzje, kształtowanie postawy otwartej i kreatywnej, nacisk na indywidualny rozwój dziecka, rozwijanie  i wzbogacanie słownictwa. 

        W grupie pracującej metodą dramy dzieci uczą się przede wszystkim współpracy, bycia ze sobą, wzajemnej akceptacji, znika wstydliwość, a w jej miejsce pojawia się otwartość, szczerość, pewność siebie, umiejętność dzielenia się i pomagania sobie. W dramie każdy odnosi sukces. Nie ma tu, bowiem nieważnych ról, nie jest to teatr, nie chodzi tu o wyreżyserowane popisy aktorskie,  więc nie ma tu ról, które mogłyby być źle zagrane.

 

 

 Opracowała: Magdalena Marinković

 

 

 

 

Bibliografia:

–  Kwiatkowska M. (red.), „Podstawy pedagogiki przedszkolnej”, WSiP, Warszawa 1985.

– Klim-Klimaszewska A, „Pedagogika przedszkolna. Nowa podstawa programowa”, Erica, Warszawa 2012.

-  Bogdanowicz M. „Metoda dobrego startu” Warszawa 1989r

- Czarnecka E. „Metoda Weroniki Sherborne w pracy przedszkola”  Wychowanie w przedszkolu. 1994. nr 9

-  Drogosz E., „Jeszcze raz o metodzie Orffa „ Wychowanie w Przedszkolu. 1998, nr 6